پیمایش قابلیت پیاده مداری محورهای فرهنگی تاریخی مطالعه موردی: محورحافظ (شیراز)

اگر چه پیادهروی قدیمیترین نوع جابجایی انسان و برخوردار از مزایای فراوان اجتماعی، اقتصادی و محیطی است؛ اما امروزه حلقه فراموش شده در اجرای برنامه ها و طرحهای شهری به حساب می آید   .   بسیاری از محیطهای انسان ساخت امروزین از حداقل شرایط لازم برای پیادهروی شهروندان بی بهرهاند   .   ارزیابی محیطهای شهری بر اساس قابلیت آنها جهت تسهیل پیاده روی موضوعی ضروری برای تحقیق و بررسی بیشتر به شمار میآید   .   در این مقاله، تلاش می شود با استفاده از معیار های مستخرج از مطالعات و تجربیات پیشین، قابلیت پیاده مداری محور تاریخی فرهنگی حافظ (در شیراز) مورد ارزیابی قرار گیرد. خیابان حافظ حد فاصل دروازه قرآن     (ورودی شهر) تا آرامگاه علی بن حمزه (ع) است که در دوره صفویه به صورت چه ارباغ ورودی احداث گردید     . در وضعیت کنونی علیرغم بر هم خوردن ساختار اولیه، هویت فرهنگی تاریخی عوامل موثر بر قابلیت پیاده روی ،     (n= آن تا حد زیادی محفوظ مانده . با تکمیل پرسشنامه از عابران ( 200   محور مذکور تدقیق گردید و سپس با استفاده از تحلیل عاملی طبقه بندی شد ند . اولویتبندی نهایی معیارها با استفاده از روابط رگرسیونی بین عوامل به دست آمده و رضایتمندی کلی عابران از وضعیت   پیاده مداری محور، امتیاز های عاملی و میزان نارضایتی افراد از هر معیار، صورت پذیرفته است     . با مشخص شدن امتیاز تأثیرگذاری هر معیار، میتوان اولویتهای رسیدگی در محور را تعیین کرد     . چشم انداز و دید مناسب به عناصر مذهبی و ب افت مرکزی شیراز از فرصت های موجود برای ایفای نقش هویتی   آن با کیفیت بیشتر به حساب می آیند، احساس امنیت پایین در ط ول شب به خصوص برای زنان و   کاستیهای محل عبور عابران پیاده و نشانه گذاری مربوطه، دو مانع عمده برای پیاده روی در این محور   هستند     . در پایان، پیشنهادهایی جهت ارتقای قابلیت پیاده مداری محور مذکور ارائه شده که میتواند زمینهای مناسب برای تسهیل و تشویق پیادهروی را فراهم نماید       .